Τι σκοτοδίνη

Τι σκοτοδίνη!
Ο πόθος όταν ανάβει, ποτέ δε σβήνει…
Και τα φιλιά,
μια σε πηγαίνουν στ’ άστρα, μια στη σελήνη!

Του έρωτα δίνη!
Το γλέντι τώρα αρχινά κι ό,τι θέλει ας γίνει…
Και στα σκαλιά,
ξεχνά το χρυσό γοβάκι της, εκείνη!

Πόση βιασύνη!
Χορεύει γυμνή κι η νύχτα τα μάγια λύνει…
Απ’ τα μαλλιά,
ξεπέφτουν στάλλες δυο του ποτού που πίνει!

Και τι θα γίνει;
Κανένα παλιό λυχνάρι δε βγάζει τζίνι…
Το βασιλιά,
τον έχουνε στη θηλιά κι αυτός τους φτύνει!

Του Στίβεν Αντωνόπουλου