Γράφει ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος
Κοντά στα ερείπια του πρώτου Village Center, που πάντα πίστευα πως θα κράταγε περισσότερο από μένα, οι ουρανοί του εμπορίου άνοιξαν και εκατέβηκε τούτο το σκάφος σε μέγεθος κτιριακού συγκροτήματος. The Mall, πιο μεγάλο ακόμα κι απ’ όλους σου τους φόβους. Σε καλεί να συνθηκολογήσεις μαζί του, γιατί να υπερισχύσεις αποκλείεται! Το μέγεθος μετράει. Το μέγεθος έχει ήδη πάρει τα μέτρα του. Όλοι, περνάνε από ’δώ. Δεν υπάρχει κυρίως υπεύθυνος, αλλά εκατοντάδες που δουλεύουν γι’ αυτόν. Στην πιο ερημική μεριά του Μαρουσιού, μια γερή γεύση απ’ τις αγορές του μέλλοντος. Εδώ αναλώνεται ο χρόνος των καταναλωτών.
Αλλοίμονό σου, αν δεν ήρθες για να ψωνίσεις κάτι! Δεν είναι μέρος αυτό για να περιπλανιέσαι χωρίς λόγο. Ο εκθεσιακός περίγυρος, πάντα απογυμνωμένος, σου δείχνει πως δεν πρόκειται να σου χαριστεί το άρμα του διερχόμενου πλήθους που ποτέ δεν κοντοστέκεται· η απόσταση που σε χωρίζει απ’ αυτούς είναι όση των ζωντανών από τους εντελώς νεκρούς. Στο επάνω επίπεδο των Ηνωμένων Καφετεριών, κινδυνεύεις να χάσεις το ραντεβού με την ψυχή σου, ενώ μπορείς να πιεις έναν καφέ χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς. Συνειδητοποιείς πως, όσο πιο εκτεθειμένος είσαι στο φως της ημέρας εκεί πάνω, άλλο τόσο κανείς δε σε προσέχει. Μπορείς ακόμα και να σβήσεις ανενόχλητος μες στον κόσμο.
Κρατήσου γερά απ’ ό,τι ψώνισες μόλις! Η πρόσκαιρη χαρά είναι καλύτερη απ’ την καθόλου. Παρατηρείς πως δεν έχεις καμιά σημασία εσύ ο ίδιος. Όλα όσα ξέρεις, απ’ ό,τι κι αν γλίτωσες, γίνονται απειροελάχιστα μέσα σ’ αυτό το αχανές μηδενιστήριο. Αν υπάρχει μέρος που πάνε οι ψυχές όταν πεθάνουν, τότε εδώ είναι που κάνουν τον κύκλο πριν την απογείωση. Αυτό είναι το πνεύμα. Χώροι δυσανάλογοι της ύπαρξης, για να αισθάνεσαι πως θα χαλάσεις πιο γρήγορα από αυτό που ψώνισες μόλις. Στον όροφο υποδοχής, με τις ατέλειωτες ευθείες των καταστημάτων, δεν είναι ούτε τα προϊόντα, αυτά που μετράνε τόσο, όσο οι βιτρίνες για τις περαστικές. Ο ανδρισμός και το «ευρωπαίου σταρ» βλέμμα σου, δεν πιάνει μία μπροστά στις νέες σειρές καλλυντικών. Ακόμη κι ο Κλούνεϊ δε θα ’πιανε μία, αν έκανε πως κυκλοφορεί εδώ μέσα μόνος χωρίς τη φήμη του.
Κοντά στα ερείπια του πρώτου Village Center, που πάντα πίστευα πως θα κράταγε περισσότερο από μένα, οι ουρανοί του εμπορίου άνοιξαν και εκατέβηκε τούτο το σκάφος σε μέγεθος κτιριακού συγκροτήματος. The Mall, πιο μεγάλο ακόμα κι απ’ όλους σου τους φόβους. Σε καλεί να συνθηκολογήσεις μαζί του, γιατί να υπερισχύσεις αποκλείεται! Το μέγεθος μετράει. Το μέγεθος έχει ήδη πάρει τα μέτρα του. Όλοι, περνάνε από ’δώ. Δεν υπάρχει κυρίως υπεύθυνος, αλλά εκατοντάδες που δουλεύουν γι’ αυτόν. Στην πιο ερημική μεριά του Μαρουσιού, μια γερή γεύση απ’ τις αγορές του μέλλοντος. Εδώ αναλώνεται ο χρόνος των καταναλωτών.
Αλλοίμονό σου, αν δεν ήρθες για να ψωνίσεις κάτι! Δεν είναι μέρος αυτό για να περιπλανιέσαι χωρίς λόγο. Ο εκθεσιακός περίγυρος, πάντα απογυμνωμένος, σου δείχνει πως δεν πρόκειται να σου χαριστεί το άρμα του διερχόμενου πλήθους που ποτέ δεν κοντοστέκεται· η απόσταση που σε χωρίζει απ’ αυτούς είναι όση των ζωντανών από τους εντελώς νεκρούς. Στο επάνω επίπεδο των Ηνωμένων Καφετεριών, κινδυνεύεις να χάσεις το ραντεβού με την ψυχή σου, ενώ μπορείς να πιεις έναν καφέ χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς. Συνειδητοποιείς πως, όσο πιο εκτεθειμένος είσαι στο φως της ημέρας εκεί πάνω, άλλο τόσο κανείς δε σε προσέχει. Μπορείς ακόμα και να σβήσεις ανενόχλητος μες στον κόσμο.
Κρατήσου γερά απ’ ό,τι ψώνισες μόλις! Η πρόσκαιρη χαρά είναι καλύτερη απ’ την καθόλου. Παρατηρείς πως δεν έχεις καμιά σημασία εσύ ο ίδιος. Όλα όσα ξέρεις, απ’ ό,τι κι αν γλίτωσες, γίνονται απειροελάχιστα μέσα σ’ αυτό το αχανές μηδενιστήριο. Αν υπάρχει μέρος που πάνε οι ψυχές όταν πεθάνουν, τότε εδώ είναι που κάνουν τον κύκλο πριν την απογείωση. Αυτό είναι το πνεύμα. Χώροι δυσανάλογοι της ύπαρξης, για να αισθάνεσαι πως θα χαλάσεις πιο γρήγορα από αυτό που ψώνισες μόλις. Στον όροφο υποδοχής, με τις ατέλειωτες ευθείες των καταστημάτων, δεν είναι ούτε τα προϊόντα, αυτά που μετράνε τόσο, όσο οι βιτρίνες για τις περαστικές. Ο ανδρισμός και το «ευρωπαίου σταρ» βλέμμα σου, δεν πιάνει μία μπροστά στις νέες σειρές καλλυντικών. Ακόμη κι ο Κλούνεϊ δε θα ’πιανε μία, αν έκανε πως κυκλοφορεί εδώ μέσα μόνος χωρίς τη φήμη του.
Ο τύπος στο πολυκατάστημα που πριν ένα μήνα είχε σκιστεί να μ’ εξυπηρετήσει, τώρα πια δεν μ’ αναγνωρίζει. Πρέπει να δώσω εκ νέου τα στοιχεία μου για τη νέα παραγγελία. «Συμπληρώστε τα κενά, παρακαλώ». Υπάρχει ένας μόνο τρόπος να γίνουν τα πράγματα και αυτός δεν είναι ο δικός σου. Κάνω ό,τι ακριβώς μου λένε. Σημασία, είπαμε, δεν έχω εγώ, αλλά ν’ αποκτήσω τη συλλεκτική ενισχυμένη έκδοση του Alien πάση θυσία.
.
(Το άρθρο θα δημοσιευτεί και στο περιοδικό Move It). V.M.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου