Κύματα, κόκκινα κύματα,
σ’ απόχρωση από κραγιόν.
Θάλασσες γιομάτες θύματα
και συντρίμματα των καραβιών.
Κόρη γοργόνα και μάγισσα,
λούζεται στο αίμα που ρέει.
Σάρκες ανθρώπων την τάγισα,
μα γι’ αγάπη, κουβέντα δε λέει.
Χείλη στυφά μου, βελούδινα,
χάνεται ποιος θα σας βρει.
Κρίμα τον πόθο μου που ’δινα,
για μια ξέρα σ’ ορίζοντα γκρι.
Έρωτας ήταν ή θάνατος,
τ’ όνομά σου αληθινά;
Σ’ έπνιξα κι έγινα αθάνατος,
σ’ απόχρωση από κραγιόν.
Θάλασσες γιομάτες θύματα
και συντρίμματα των καραβιών.
Κόρη γοργόνα και μάγισσα,
λούζεται στο αίμα που ρέει.
Σάρκες ανθρώπων την τάγισα,
μα γι’ αγάπη, κουβέντα δε λέει.
Χείλη στυφά μου, βελούδινα,
χάνεται ποιος θα σας βρει.
Κρίμα τον πόθο μου που ’δινα,
για μια ξέρα σ’ ορίζοντα γκρι.
Έρωτας ήταν ή θάνατος,
τ’ όνομά σου αληθινά;
Σ’ έπνιξα κι έγινα αθάνατος,
μα πληγή είσαι που αιώνια πονά.
Του Στίβεν Αντωνόπουλου
1 σχόλιο:
Επειδή με ρώτησες, φίλε Στίβεν, θεωρώ ότι η λέξη "κρίμα" είναι πιο σωστή γραμματικά από τη λέξη "σκλάβο". Έτσι, προτίμησα να λέει ο στίχος: "κρίμα τον πόθο μου που 'δινα" αντί για το αρχικό "σκλάβο τον πόθο μου που 'δινα". Κι αυτό επειδή εσύ είχες το δίλλημα ποιο να διαλέξεις. Εννοείται πως μπορείς να το αλλάξεις όποτε θέλεις. Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δημοσίευση σχολίου