Τ' Όνειρο κι η βροχή

Έβρεχε
κι εσύ μες στη βροχή.
Βράχηκαν τα μαλλιά σου.
Φώναξα να τη σταματήσω.
Πνίγηκε η φωνή μου
δεν ακούσθηκε.
Φώναξα τ’ όνομά σου.
Σε κάλεσα…
Ήθελα να χτενίσω τα μαλλιά σου.
Να σου φορέσω ήθελα
γοβάκια και καπέλο μωβ.
(Το χρώμα σου τ’ αγαπημένο!)
Ξύπνησα μες στα δάκρυα.
Φώναξα πάλι τ’ όνομά σου.
Δίπλα μου ένα καπέλο μωβ
κι ένα ζευγάρι γόβες.
Σε περιμένω
κρατάω τη βροχή.
Η χούφτα μου ανοιχτή
…και η καρδιά μου.

Χειμώνας, 2001

Της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη (Προφίλ)