Σαν σταγόνα

Σαν σταγόνα
κυλάω στα καστανόξανθα μαλλιά της,
οι άκρες απ’ τον ιστό του έρωτα
με έρωτα πλεγμένες
ορμώντας πάνω από τα χέρια μου.

Σαν σταγόνα
μ’ ένα σάλτο βουτώ στα μάτια της,
μακροβούτι στο βυθό αόρατης δίνης
γυαλιστερής σαν σμάλτο
και διάφανης σαν θάλασσα.

Σαν σταγόνα
ρουφώ τη θάλασσα
και μυρωμένος αρμύρα
διαβαίνω τα χείλια της.

Επαφή
ανοξείδωτη στη σκουριά της ρυτίδας,
έμπυρο ανείδωτο άπειρο
που το ’σκασε απ’ τα όνειρά μου

και ορμάει στο κορμί της.

Ο πρόλογος του
Ενός Σώματος.

Σαν σταγόνα
βακχεύω
μες στην Αγκαλιά
με κρίνους από νότες
μελωδίας
allegra molto agitata.

Μελωδία πυρίμαχη
στην απόσταση των σωμάτων,
πλαστελίνη στα χέρια της γυμνής αλήθειας

και ολόγυμνο φτεροκόπημα
μοναξιάς που εξαϋλώνεται στα δεσμά μας.
Σαν σταγόνα που φιλτράρεται στο στίλβωμα αυγής
και στη μυρωδιά μιας νέας μέρας.

Του Βασίλη Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη). V.M.!