Πυθιονίκης ξύπνημα

Στην Κατερίνα των «Βερσαλλιών»

Πυθιονίκης το έκπαγλο κάλλος,
που Άρπαλος ο Μακεδών σφοδρά ερωτεύτηκε,
ο φύλαξ των Αλεξάνδρου θησαυρών·

Πυθιονίκης, επιφανούς εταίρας,
που ως βασιλεύς ζων, ο σατράπης,
τ’ άνθος της σ’ εβένινη κλίνη ανθοκόρφησε·

Και οι θεοί αναφώνησαν
κι οι αυλητρίδες μελώδησαν
κι οι ποιητές, γλυκούς ψαλμούς…
που τ’ ωραίο σφρίγος της σαρκός
ηδονικά τρεμούλιασε κι ευώδιασε·

Πυθιονίκης το ηλιογέννητο χαμόγελο ξανά,
δύο χιλιάδες χρόνια και … υστερνά,
ανθοφόρησε, λες κι οι θεοί είπαν:
«εγέρθητι θεά»
και ξύπνησε, εμπρός μου εδώ… στις «Βερσαλλίες».

Ω μικρή γοργόνα, ιέρεια εσύ,
λαμπηδόνα, μυρσίνη, μυρτιά
άσ’ τα μαργαριτάρια σου να ζωγραφίσουν
τα χείλη σου
κι εγώ γητευτής να ονειρεύομαι
του Άρπαλου τη θεία τύχη.

Του Αντώνη Σαμιωτάκη (Προφίλ)

(Από το βιβλίο του, "Ηδύ του έρωτος" - Εκδόσεις Δωδώνη). V.M.!