Για έναν άγνωστο φίλο μου

Ερασιτέχνης ηθοποιός, ρόλους προσπαθείς να παίξεις.

Σήμερα, δεν είσαι παρά ένας απλός οδοκαθαριστής,

σκουπιδιάρη ένα παιδί σε φώναξε, μα δεν σ’ ένοιαξε.

.

Κάτι μέσα σου βράζει,

τα χέρια σου τρίβεις, βρώμικα που είναι…

το πληκτρολόγιο εμφανίζεται, το κοιτάς για λίγο,

οι άκρες των δακτύλων σου μουδιάζουν, θέλουν να γράψουν.

.

Αλληλεπιδρώντας με τον νου, τα φώτα γύρω σου σβήνουν, γίνονται αδιάφορα.

Φοράς τα καλά σου, σφίγγεις την γραβάτα,

κοντοστέκεσαι στην μαύρη πόρτα, διστάζεις, για λίγο.

.

Τα δάκτυλα παίρνουν πρωτοβουλία, αρχίζουν να γράφουν

γρήγορα όχι αργά, αυτόματα θα έλεγα,

εκφράζοντας την ακαριαία ανθρώπινη σοφία

Ο κυβερνοχώρος ενώνει κατεκαρμάτίζοντας.

.

Τότε κάτι μαγικό συμβαίνει, από απόσταση,

ο όχλος το χέρι σου σφίγγει,

Σου λέει μπράβο, Παναγιώτη Μπράβο.

.

Εσύ πίσω κοιτάς μελαγχολικά, λες ένα ξερό ευχαριστώ,

το φωσφοριζέ γιλέκο ασφαλείας ξαναφοράς και συνεχίζεις.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)