Στου δειλινού το μούχρωμα το χρυσοματωμένο,
ατάραχος κι ειρηνικός, πριν τα σεπτά Σου Πάθη,
αδελφικά τους Μαθητές
προσμένεις στο Υπερώο.
Όλους τους καλοδέχεσαι και τον προδότη ακόμα
και σε τραπέζι ολόστρωτο φέρνεις και τους καθίζεις
κι αφού ζωστείς λευκή ποδιά όλων τα πόδια πλένεις.
Υπόδειγμα έσχατης, σεμνής, θεϊκής διδασκαλίας!
Αυτοί προσώρας Σε θωρούν βουβοί κι απορημένοι,
τ' ασύλληπτό Σου αδυνατούν να φτάσουν μεγαλείο.
Σκληρή, δυσβάσταχτη αρετή,
η ταπεινοφροσύνη.
Μα ένας, ο Πέτρος, με ζωηρές φωνές πισωστρατίζει,
να τονε πλύνει ο Κύριος και Δάσκαλος; Ποτέ του.
Σίγουρ' αυτός ο μαθητής, λάλος και βροντοφώνης,
ακόμα δεν προσφέρεται να πλύνει πόδια άλλων.
"Τόπο δεν έχει εδώ για σε, αν δε σε νίψω, Πέτρε,
στο Δείπνο μου το Μυστικό
- σταυρό, φραγγέλιο, λόγχη -
είν' ξένος κάθε κομπασμός και φρούδα περηφάνεια".
Η αλαζονεία βδέλυγμα κι ας είν' μεταμφιεσμένη.
Μαθαίνει ο μαθητής μεμιάς. Θα ξαναμάθει απόψε
και θάν' πικρό το δάκρυ του, φαρμάκι ο λογισμός του,
στ' αρχιερέα την αυλή με την τριπλή άρνησή του.
Ξύπνα, ως του Πέτρου, Κύριε, τη ράθυμη ψυχή μου,
με λέντιο αυταπάρνησης την πλάνη να σαϊτέψει
κι ακούγοντας το λάλημα τ' αλέκτορα στη νύχτα,
της οίησης τον Κέρβερο να στοχοσημαδέψει.
Της Ηρώς-Χρυσάνθης Αλεξανδράκη
(Από το βιβλίο της, "Αναζητώντας" - Εκδόσεις Ποντοπόρεια Εκδοτική). V.M.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου