Συγνώμη

Τα καταφέραμε, φώναξα δυνατά,
στην γειτονιά άρχισαν να ανάβουν φώτα στα μπαλκόνια.
Στην αρχή λίγα, ύστερα περισσότερα,
μα όμως τα πρόσωπα τους θλιμμένα είδα, μελαγχολικά.
Ανύπαρκτες ζητωκραυγές, ξυπόλυτη ελπίδα.
Ατάλαντε ζωγράφε, γκρίζες πινελιές στις φάτσες τους, έκανες.

Βλέπετε… η δουλειά το βράδυ, η δουλεία το πρωί…
…πού καιρός για επαναστάσεις!

Τα χέρια μου ψηλά, τα καταφέραμε φωνάζουν,
μα παγωμένα τα νιώθω, λυγίζουν…
τα φώτα ένα ένα σβήνουν
συγνώμη ζητάω δυνατά,
ΣΥΓΝΩΜΗ που ονειρεύτηκα!
Όνειρο ήταν (φώναξα).
(ή μήπως εφιάλτης σκέφτηκα!)
Καληνύχτα σύντροφοι, ύπνο καλό.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)