Ωδή στην τρίχα

Στη μητέρα μου

Ασημόχρυσο απομεινάρι
στο μαξιλάρι ξαποσταίνει,
μένει να κρατά ζεστό το προσκεφάλι
εκεί που αναπαύονταν
τα χνουδωτά της μάγουλα,
όσο εκείνη ζεσταίνει το γάλα
και το φέρνει γελώντας
με μια πρέζα καφέ
τη μυρωδιά να κρύψει.

Ασημόφιδο γυαλιστερό
ξεμυτά και σέρνεται
στο ποτήρι με το γάλα,
μια αμυδρή ανάμνηση από τότε
που 'χες τα μαλλιά της για παιχνίδι.

Της Αρχοντούλας Αλεξανδροπούλου

(Από το βιβλίο της, "Ψάχνω στιγμές" - Εκδόσεις Στεφανίδη). V.M.!