Τουλάχιστον

"...ίνα αγαπάτε αλλήλους..." (Ιωάννης, ιθ΄, 34)

Έκλεισε το στόμα του

μασώντας τον αέρα.

"Απ' αυτόν τουλάχιστον

έχουμε μπόλικο"

ψιθύρισε μέσ' απ' τα κούφια δόντια του.

"Δε μας κουράζει κιόλας,

μασιέται εύκολα"

του απάντησαν εκείνα.

"Εύκολα, εύκολα, εύκολα..."

συνέχισε η ηχώ

του άδειου στόματός του

πριν τη ραγίσουν τα νύχια του.

Περαστικοί περνούν

και του δίνουν τα περαστικά τους βλέμματα.

Έπειτα τα ξαναπαίρνουν.

Κάποιες φορές βέβαια παρατείνουν

το χρόνο του δανείου τους,

στην παράξενη αυτή διελκυστίνδα.

Και ζορίζονται τα δάχτυλά τους

- με νύχια και με δόντια πολεμούν -

για να καταχωνιάσουν τα βλέμματά τους ξανά

στο σεντούκι του εξερευνημένου δάσους τους

και η ηχώ να επαναλαμβάνει

το κλείσιμο του ανεξερεύνητου σεντουκιού.

Του Βασίλη Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη). V.M.!