Η νεράιδα Ζ στο βόρειο σέλας

Διαολεμένα στροβιλίζεσαι

σα ηλεκτρισμένη μέλισσα λουσμένη απ' την γύρη

.

Μια στάλα από τα χιονισμένα μάτια της

όαση στους κόκκους της έρημης γής μου

.

Δίδυμοι ήλιοι ανήλικοι

ανθίζουν, χορεύουν στα χείλη της

.

Σπάει τo απόλυτο κενό

θρύψαλλα, τσίμπαλα, κοράλλια στα μαλλιά της

.

Την εκπνοή της γεύομαι στο μήλο του αδάμ μου

Τρέλα, χάνω τα λογικά μου

.

Γυμνή στο λιβαδότοπο

δροσιά πίνει απ' τους ιβίσκους

.

Σα λυσσασμένος αίολος γαρμπής

στα σύννεφα με σηκώνει

.

Μέθυσε η νεράιδα στις ανθοκαλαμιές

λεβάντα, νερολούλουδα στολίζουν τον λαιμό της

.

Ιδρώτας ευώδιάζει θηλύκος από τον καλπασμό της
.

Τέσσερα ξωτικά ξυπόλυτα με πράσινα λοφία

τ' ουράνιο τόξο κλέψανε μετά την καταιγίδα

.

Στα φτερά της φωτοσυνθέτουν

σχέδια που ιριδίζουν ελπίδες

.

Νιρβάνα αύρα την κοιμίζουνε

σμήνος οι λιβελούλες

.

Πάνω στο στήθος της

ιππόκαμπος φυλάει τον ναό της καρδιάς της

.

Στο γήινο σύμπαν μου είμαι ζωντάνος

στo όνειρο έχω πεθάνει

.

Μια ευχή σου ζητώ νεράιδα μου

κάνε τo όνειρο μου

να ζήσει στo όνειρο σου

Όταν ξυπνήσεις ξύπνα και μένα

στον κόσμο τον δικό σου

Μιχαήλ Κοσταντίν Κατερίνα