Γαλάζια που 'ναι η θάλασσα

Γαλάζια που 'ναι η θάλασσα,
μελαχρινό το κύμα,

σ' αγαπώ δεν είναι κρίμα.

Θυμάσαι που σε φίλησα,
στ' αμπέλι στη σταφίδα,

σ' αγαπώ δεν είναι κρίμα.

Να εκεί 'σκυψα να πιω νερό,
να πιω και να γεμίσω,

μαύρα μάτια να φιλήσω.

Και 'πεσε το ρολόγι μου,
με τη χρυσή καδένα,

σ' αγαπώ, δεν είναι ψέμα.

Κι αν το 'βρει νιος να το χαρεί
γέρος να μού το δώσει,

γιατί θα το μετανιώσει.

Κι αν το 'βρει η αγάπη μου,
να το βάλει στο λαιμό της,

να περνάει τον καιρό της.

(Δημοτικό)