Ο Καραγκιόζης στο νοσοκομείο...

Βρίσκονται όλοι τους εκεί... Ο Χατζηαβάτης, ο μπαρμπα-Γιώργος, ο Μορφονιός, το Κολλητήρι... Στέκονται στο προσκεφάλι του... Ο κύριος Ευγένιος Σπαθάρης έχασε την ισορροπία του και έπεσε, ανεβαίνοντας τα σκαλιά του Ινστιτούτου Γκαίτε... Πήγαινε να μιλήσει στα αγαπημένα του παιδιά... Τα παιδιά που λάτρεψε πάντα. Πότε πεινασμένα, στα χρόνια της Κατοχής, πότε χορτασμένα στις μέρες μας...

Τότε διψούσαν για λίγο γέλιο. "Ωπ, βρε παιδί μου, έπεσα"!... Είπε ο Καραγκιόζης. Και τα πεινασμένα παιδάκια γελούσαν και ξεχνούσαν την πείνα τους... Τώρα, οι χάρτινες φιγούρες στέκονται στο πλάι του εκεί, στο κρεβάτι του πόνου. "Κλινικά νεκρός", ψιθυρίζουν οι γιατροί. Ο κυρ-Ευγένιος δεν τους ακούει... Θα τους αποκαλούσε "παιδιά μου". Κι εμένα, "παιδί μου", μ' έλεγε όταν με συναντούσε στους δρόμους του Μαρουσιού...

Ω, πόσα παιδάκια βλέπω συχνά στην πλατεία, εκεί που βρίσκεται το σπίτι του. Ένα παλιό αρχοντικό με μεγάλη αυλή. Και τα παιδάκια έρχονται με τα σκολιά τους, τους δασκάλους τους... Σχεδόν κάθε μέρα. Τιτιβίζοντας, γελώντας, ευτυχισμένα πια! "Πού σκόνταψες, μωρέ Καραγκιόζη; Στάσου να σε βοηθήσω βρε"! Έκανε ο Χατζηαβάτης. Μα ο Καραγκιόζης δε μιλάει! "Κλινικά νεκρός"... Όλο το Μαρούσι βουίζει σήμερα...

Verse Monkey..........