Ο ήλιος ψηλά, τα βουνά φεύγουν κι ο θυμός μαζί τους
αφρό το θαλασσόνερο η προπέλα κάνει
και τα παιδάκια που στην παραλία παίζουν
μικραίνουν, χάνονται.
Μία ώρα περίπου ταξίδι, ζωή δίνει και χαμόγελο
τα μάτια κλείνω
οι ηλιαχτίδες με διαπερνούν, το μυαλό ερεθίζουν
στίχοι γεννιούνται
ταξίδι της φαντασίας ονειρεμένο.
Πολύ προσπαθήσαμε τη ζωή να αλλάξουμε, τι λάθος
η κοινωνία έμοιαζε παιδί χωρίς έννοιες αλλά με πάθος για ζωή
Στο φως του ονείρου την παλιά ζωή είδα ξανά, σαν ταινία ασπρόμαυρη έμοιαζε
Στις παραλίες μεγάλες βόλτες, σήμερα κατακερματισμένες παραλίες, βόλτες τέλος
Όταν δεν βλέπεις ανθρώπους να περνούν, μένεις ακίνητος, ο χρόνος επιταχύνει
κι εσύ στέκεις και περιμένεις παγωμένος, μόνος.
Όταν η μετριότητα γίνει αποδεκτή, πρόβλημα
όταν βουλιμική γίνει, κίνδυνος
Όταν πλέον εξουσιάσει γεννιέται το χάος, η τάξη σβήνει και η εντροπία δεν έχει πλέον έννοια.
Η σκέψη τραντάχθηκε κι έτσι απλά αργά φεύγει.
Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου