Νύχτες μαύρες

Μη θρηνείτε, νύχτες μαύρες, μη θρηνείτε!
Και δείτε, ανάβω φωτιά με βρεγμένα κούτσουρα.
Μόνο μπείτε κι απ’ τ’ ακρόχειλά μου πιείτε,
φιλιά από αγάπες παλιές και κρουστάλλινα νερά.

Στα καλντρίμια, ξεντυθήτε την ασκήμια!
Δεν έχει ο κόσμος καμιάν άλλη ελπίδα… Τίποτα.
Σαν αγρίμια, φάτε, πιείτε απ’ τα συντρίμμια,
στα χειμωνιάτικα μπαρ, με γυναίκες και ποτά!

Και μεθύστε… Φταίχτρες για το φως δεν είστε!
Σκοτίστε τα φανερά, τα φριχτά, τ’ αφόρητα.
Θα ’ρθω εγώ ύστερα, κουρέλια που κινείστε,
με το πινέλο μου, να σας μαυρίσω πιο πηχτά!

Αόρατοι ίσκιοι, σε μπουκάλες από ουίσκι!
Αόρατη θα ’ναι κι αυτή, που ποτέ δε χόρτασα.
Μια παιδίσκη θα σερβίρει – μ’ άδειοι οι δίσκοι
κι η μουσική μακρινή, στον αγέρα που φυσά.

Και τα λούσα θα ξεχάσω, που ποθούσα!
Τα πλούσια χρυσαφικά των ματιών, τα δάκρυνα.
Που θαρρούσα κάθε αχτίδα της, για μούσα,
μιας μέρας τόσο κακής, που πλέον αιώνια πονά…

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)