Το Άρθρο της Κυριακής - Εκλογές

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
.

Έλαχε σε μένα να γράψω το σημερινό «Άρθρο της Κυριακής». Περίμενα, περίμενα, να λάβω κάποιο άρθρο απ’ τους συμμετέχοντες (όλους εσάς δηλαδή), αλλά μ’ αφήσατε μόνο μου!... (Παραπονάκι). Ίσως το κάνατε για να με δοκιμάσετε: «Για να δούμε», θα είπατε, «μπορεί να γράψει άρθρα»; Εδώ σε θέλω κάβουρα…

Διάλεξα προσεχτικά το θέμα μου: «Εκλογές». Βάζω το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων!...

Ας κάνω μια υπεκφυγή, πριν μπούμε στα βαθειά (τι βαθειά δηλαδή; Ρηχά κι απόνερα). Άρθρα έγραφα κάτι χρόνια πριν – μια δεκαετία και βάλε – για τα περιοδικά με τα οποία τότε συνεργάστηκα. Αχ, νιάτα… Όχι ότι γέρασα, βέβαια!

Τι θα ψηφίσουμε; Χμ… Μεγάλος προβληματισμός.

Άραγε, η κοινωνία μας κινδυνεύει από τον κακό πολιτικό; Άραγε, αν ψηφίσουμε το «λάθος κόμμα» θα υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις για τον λαό μας; Η απάντησή μου είναι ξεκάθαρη: Όχι. Όποιο κόμμα κι αν επικρατήσει, πραγματικός μεγαλύτερος κίνδυνος απ’ τον ήδη υφιστάμενο, δεν υφίσταται…

Και ο ήδη υφιστάμενος κίνδυνος έχει εγκατασταθεί στα μέρη μας εδώ και πολύν καιρό, δίχως να το κουνάει ρούπι. Αφενός οι φίλιες (βλέπε Τούρκους, Σλάβους) απειλές μαζί με την ευθεία αμφισβήτηση των συνόρων μας. Αφετέρου το παράλυτο κι αναποτελεσματικό πολιτικό μας σύστημα. Τούτο μάς το επέβαλαν ορισμένοι άσπονδοι φίλοι μας (βλέπε Αμερικανοί και μεγάλες ευρωπαϊκές Δυνάμεις).

Μοιάζει το πολιτικό μας σύστημα, σαν εκείνους τους «κουλοχέρηδες» στα περίπτερα. Ρίχνεις το κέρμα και πασκίζεις να πιάσεις με τις κυριολεκτικά κουλές δαγκάνες του μηχανήματος, ένα αστείο κουκλάκι… Το γραπώνουν οι δαγκάνες προς στιγμή, μετά τούς πέφτει πάλι. Και χάνεις εσύ το κέρμα σου στο τέλος…

Κάποτε ένα αρκουδάκι πιάνεις! Εισρέουν στα ταμεία σου οι απολαβές. Υπό μορφή όμως χρέους! Χρωστάς, χρωστάς, χρωστάς! Ε, τι να κάνουν οι κυβερνήσεις; Ξεκινούν το έργο τους όντας για τα καλά χωμένες μες στο «τρυπάκι». Επίσης, οι ίδιοι οι μηχανισμοί των κομμάτων δεν επιτρέπουν την επικράτηση του καλύτερου. Ποιος επίδοξος πρωθυπουργός θα αισθανόταν άνετα αν δίπλα του είχε ισάξιους μ’ αυτόν συνεργάτες;

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη – που λάτρεψα – δεν επέτρεπε να παρουσιάζονται δίπλα της πιο όμορφες από αυτήν κοπέλες. Διάλεγε υποδεέστερες για να την πλαισιώνουν. Με τον ίδιο πρακτικά τρόπο, κι ο εκάστοτε πολιτικός ηγέτης, επιθυμεί φερέφωνα γύρω του. Να μην σκαμπάζουν και πολλά-πολλά, παρά να τον (εξ)υπηρετούν άριστα.

Παράλυτο πολιτικό σύστημα εμείς, δυνατό οι Γάλλοι κι οι Γερμανοί. Οι δε Άγγλοι, καθόλου κουτοί δε φαίνονται, ας μην καταργήσανε ελόγου τους τη Βασιλεία. Γάλλοι, Άγγλοι και Γερμανοί θέλουν την Ελλάδα οικονομικά ασθενή προκειμένου να την ελέγχουν εξαναγκάζοντάς την σε ολοένα διογκούμενη εξάρτηση από αυτούς. Οι Αμερικανοί τη θέλουν με ασθενή πολιτική βούληση, ώστε να μην κάνει του κεφαλιού της ξαφνικά, αποβαίνοντας δυσάρεστα απρόβλεπτη για τις βλέψεις τους.

Η νυν κυβέρνηση, μπήκε στο «τρυπάκι» και εξήλθε κουρελιασμένη. Προσωπικά πιστεύω ότι προσπάθησε για το καλό, αλλά δεν τα κατάφερε. Συν το ότι προκύψανε μάλλον υπερβολικά στον αριθμό διεφθαρμένα στελέχη, κατά την πορεία… Ακόμα κι ο αδιάφθορος κ. Καραμανλής στρατεύτηκε να κουκουλώσει σκάνδαλα, μπας και σώσει τ’ άσωστα!

Απ’ την άλλη, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν δείχνει ικανός να ξεφύγει απ’ το πισωγύρισμα της Ιστορίας. Τα συνθήματα που υιοθετεί, θυμίζουν έντονα τον πατέρα του, να μην πω τον παππού του. Εν έτει 2009! Καταλογίζω ωστόσο και θετικά στοιχεία σ’ αυτόν: Είναι γνώστης των αναγκών της Παιδείας. Είναι γνώστης των νέων τεχνολογιών.

Η κα. Παπαρήγα μιλά σε ένα ακροατήριο καρδιάς μάλλον, παρά ορθού λογισμού. Κι είναι εκ των πραγμάτων λιγοστό το ακροατήριο αυτό, διότι εκλείπουν σήμερα οι αιτίες που φανάτιζαν και δίχαζαν. Ο κ. Τσίπρας, έχει πρώτα να στείλει στα «ξεκουμπίδια» μια καλά ριζωμένη παλιά φρουρά, για ν’ ανθίσει κάτι δικό του εκεί…

Ο κ. Καρατζαφέρης, κακόγουστη μόδα, θα περάσει. Οι Οικολόγοι φαντάζουν συμπαθείς, αλλά αν αποκτήσουν δύναμη; Ο ηγέτης τους γελαστός και με ευφράδεια, πλην όμως διάφορες πέριξ αυτόν αστράχες, συνεχώς θα τον παρατηρούν βλοσυρά, θα τον ελέγχουν κι εν τέλει θα τον καταπιούν! Κι από οικολογία, «όρθρου βαθέως». Αν γνώριζαν το πραγματικό πρόβλημα της γης, θα παρουσιάζονταν πιο υπεύθυνοι και επιστημονικά οργανωμένοι.

Εν κατακλείδι: Τι θα ψηφίσουμε; Και πώς θα ψηφίσουμε; Για την Ευρώπη και το Ευρωκοινοβούλιο; Για την Ελλάδα υπό δημοψηφισματική μορφή; Για εμάς ως κοινωνία; Για εμάς ως άτομα; Εγώ θα ρίξω λευκό. Τελείωσα. Λευκό θα ρίξω…