Κρυμμένα στη σκιά

Μπορεί η βραδιά να ξέχασε πως ήμασταν κομμάτια
Μπορεί η αυγή να έστειλε για ύπνο τη νυχτιά
Τίποτα δεν σταμάτησε τα αχόρταγα μας μάτια
Που άψυχα δακρύζουνε κρυμμένα στην σκιά
Σε όνειρο που πέταγες μακριά από τις σκοτούρες
Όλη μέρα ταξίδευες με δανεικά φτερά
Μα λίγο πριν νυχτώσει μπερδευτήκαν οι φιγούρες
Όλα τώρα φαντάζουνε για πάντα παγερά
Ξεκίνησες με όραμα πνιγμένος στις ελπίδες
Για μια σφαγή αναίμακτη με στέμμα την χαρά
Μα ξαφνικά τρεκλίζοντας το βάραθρο δεν είδες
Όπως όλοι κοιτάζοντας λειψά και νοερά
Ίσως να μας θυμήθηκε η πιο μεγάλη πτώση
Που έψαχνε για εθελοντές να ρίξει σε σκυλιά
Όσων κατασπαράξανε τις σάρκες άλλοι τόσοι
Βουλιάζουνε χαϊδεύοντας μια φουσκωτή κοιλιά
Η έκσταση σαγήνεψε τη ραχοκοκαλιά μας
Χώθηκε μέσα στο μυαλό σαν μνήμη απ’ τα παλιά
Όταν ονειρευόσουνα τον ήσυχο καιρό μας

Σε έπιασε και σε τράβηξε μια νύχτα απ’ τα μαλλιά.

Του Νεκτάριου Μπέση