Επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

(Συγκλονιστικό! Ο μεγάλος φίλος και ανεκτίμητος συνεργάτης μας, κ. Νίκος Μπατσικανής, μάς στέλνει την παρακάτω επιστολή του Κολομβιανού ποιητή-συγγραφέα Gabriel José García Márquez, ο οποίος γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1928 και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, το 1982). V.M.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή, που ακολουθεί, στάλθηκε από το συγγραφέα στους φίλους του:

------------------------------------------------------------

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα, φτιαγμένη από κουρέλια, και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλ’ αυτά που σκέφτομαι, αλλά, ασφαλώς, θα σκεφτόμουν όσα λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο και θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, και θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν… και πόσο θ’ απολάμβανα ένα παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μού δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο, όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα, μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ, πάνω στ’ άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι, κι ένα τραγούδι του Σερρτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το φιλί των πετάλων τους.

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... δε θ’ άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους, γύρω μου, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου, και θα ζούσα ερωτευμένος με τον Έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει να πετάει μόνο του. Στους ηλικιωμένους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, μα η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σάς, τους ανθρώπους... έμαθα ότι όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν πως η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν ένα βρέφος σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα ότι ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που έμαθα από σας, αλλά κι εγώ θα σας πω τούτο: Πάντα να λες αυτό που νιώθεις και να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο να με κάνει φύλακα της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ’δινα ένα φιλί, και θα σε φώναζα, ξανά, για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θ’ άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα ’λεγα «σ’ αγαπώ» και δε θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει, πάντα, ένα «αύριο» και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες, για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση πού κάνω λάθος, και μας μένει μόνο το «σήμερα», θα ’θελα να σου πω «πόσο σ’ αγαπώ» κι ότι «ποτέ δε θα σε ξεχάσω». Το «αύριο» δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι΄ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το «αύριο» δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις, σίγουρα, για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί, και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους, ψιθυριστά, πόσο πολύ τούς χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ΄ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία να τις εκφράσεις.

Gabriel García Márquez