Νύχτα

Νύχτα... Στης λίμνης το βελούδο, ρίγη...
Τη ματιά σου, πυκνό ένα σύννεφο την πνίγει...
Στέκω γυμνός, μπρος στου γκρεμνού την άκρια...
Στα νερά, η σελήνη σβήνεται με δάκρυα...

Νύχτα... Το νέκταρ της πηγής σου βρίσκω...
Το φαρμάκι κυλάει γοργά στον ουρανίσκο...
Ξέρω, θα ’ρθείς με μαγικά βοτάνια...
Με ξόρκια και τα μαντζούνια τα πιο σπάνια...

Νύχτα... Πότε ήρθε η νύχτα δε θυμάμαι...
Πάει καιρός πια, που μες στα σκότη βλέπω να ’μαι...
Κρέπια παφλάζουν, τ’ ουρανού, με κρότο...
Τα φτερά καθώς ανοίγω για τον Νότο...

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)

(Σημείωση: Αυτό το ποίημα το ανάρτησα ξανά στο blog μας, στην αρχική του μορφή, εκείνη με την οποία το είχα απαγγείλει σε ένα μικρό - κατάμεστο - θεατράκι κάπου στα Πευκάκια το 1997, και, για πρώτη φορά στη ζωή μου, πήρα ένα πολύ θερμό χειροκρότημα... Η διεύθυνση της προηγούμενης μορφής είναι: http://versemonkey.blogspot.com/2009/04/blog-post_2276.html. Τώρα εδώ έχει ομοιοκαταληξία και είναι πιο καλοδουλεμένο. Π.Θ.Τ.).