Όταν χωρίσαμε, αγάπη μου,
ο χρόνος κύλησε γρήγορα,
ξανασυνήθισα μόνος μου
κι έγινα πάλι σαν πριν.
Θυμήθηκα πόσο υπόφερα,
που ’βγαινα πάντα ασυνόδευτος,
μ’ όλο ζευγάρια τριγύρω μου
και να πικραίνομαι εγώ.
Ήρθαν τα πράγματα δύσκολα,
φτώχια, παρά τις προσπάθειες μου,
βλέπεις, μαζί το παλεύαμε
κι ήταν κι η φτώχια γλυκιά.
Βρίσκομαι ακόμα στο σπίτι μου,
με τη μητέρα την άχαρη,
κάτι φορές τσακωνόμαστε
κι όλο για σένα μιλώ.
Του Στίβεν Αντωνόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου