Μπορεί η βροχή να έκαψε για πάντα το άγγιγμα σου
Τα μάτια σου να ψάχνουνε ψιχάλες στα ψηλά
Η υγρασία έλουσε ξανά τα πρόσωπα σου
Ο άνεμος τα παγωμένα μάγουλα φιλά
Σαν μνημη φθινοπωρινή που η ζέστη εχει σκεπάσει
Η αγκαλιά που σε έσφιξε κάτω από την βροχή
Ξυπνά και φέγγει ολόγυρα το σκότος να ξεχάσει
Το ρίγος μες στο στήθος σου θα κάνει την αρχή
Τώρα τα ανόητα βήματα σημάδεψαν τους δρόμους
Τα χνάρια που αφήσανε φαντάζουν κυκλικά
Τα σύννεφα κατέβηκαν σε πιάσαν απ’τους ώμους
Χορεύουνε τριγύρω σου τελείως ρυθμικά
Αν ξέχασες πως όμορφα περνούσαμε θυμήσου
Τα κρύα που παρέλασαν μας βρήκαν αγκαλιά
Ακόμα και όταν χιόνιζε για μέρες στην ψυχή σου
Παγόβουνα που ράγιζαν και λιώναν με φιλιά.
Εωός (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεκτάριου Μπέση)
2 σχόλια:
Μια γραφή πέραν του απλως ρομαντικού.Απουσιάζει βέβαια ένας προσανατολισμός που θα τον ήθελα ή που εγω αδυνατώ να τον εντοπίσω. Αλλά σίγουρα έχουμε να κάνουμε με έναν συνεπή χειριστή της στιχουργίας, εν εξελίξει. Την καλησπέρα μου και θα σε διαβάζω φίλε μου. Χρήστος Χ.Θεοφιλάτος
Εγώ τη βρίσκω φτασμένη γραφή. Ίσως μόνο τα παθήματα να λείπουν κι άμα έρθουν κι αυτά, τότε θα μιλάμε για ουρανούς. Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δημοσίευση σχολίου