Στην απεραντοσύνη τ’ ουρανού
πρόβαλαν τα χρώματα της ίριδας.
Κι εγώ πόση ανάγκη ένιωσα,
να φτάσω να τ’ αγγίξω.
Να κλέψω απ’ τη λάμψη τους
και να υφάνω,
μαζί μ’ αυτά,
την αγάπη μου
και κάπου εκεί στη Γη
να την εναποθέσω
θυσία στον έρωτα
για σένα…
Της Ελένης Ν. Δάλλα
(Από το βιβλίο της, "Έναστρη σιωπή" - Εκδόσεις Πάραλος). V.M.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου