Θεός Σοφία

Σκυφτοί αργοδιαβαίνουνε οι γέροι,

τα χρόνια τους μετράνε όπου φύγαν,

τα νιάτα τους θυμούνται όπου σμίγαν

με κοπελιές που λάμπαν σαν αστέρι.

Καθώς με λύσσα τους κτυπά τ' αγέρι

με πίκρα τις καρδιές τους βολοδέρνει,

όπως το ανθολούλουδο τους δέρνει,

πώς νοσταλγούν χαρές το καλοκαίρι;

Την ευωδιά του ποτηριού στα χείλη

ως φέρνουνε, δε νιώθουν νοστιμάδα,

ζωή τους σύντομη μικρή σαν χαραμάδα

ποθούν να ζούσαν τον ξανθό Απρίλη.

Τα πάντα αρμονικά τα έχει πλάσει

και με σοφία ο Θεός και τα γνωρίζει·

πουλιά, ανθρώπους, δέντρα τα ορίζει,

κι ο νιος όπου γλεντά θε να γεράσει.

Του Νίκου Κότσικα

(Από το βιβλίο του, "Φιλέματα σ' Αρχαγγέλους" - Εκδόσεις 'ξάστερον). V.M.!