Η αλλαγή

Νωρίς το πρωί, ξύπνησα απ’ τα φιλιά σου.
Σύννεφο το παρελθόν, στην αγκαλιά σε σφίγγω.

Συναισθηματική παράκαμψη των εμμονών,
δυναμική και απρόσμενη ελκτική ανάκαμψη.

Αποτυχημένο ηχητικό βασανιστήριο η γκρίνια σου.
Μακροβούτι στα παγωμένα νερά των πόλων,
όπου ο υπέρηχος σου, αποδυναμώνεται, σβήνει,
ο υποσυνειδησιακά αγνοημένος θόρυβος της πόλης, χάνεται.
Μαζί του σβήνει και η ψυχή μου, το νιώθω.

Τίποτε πιο αναμενόμενο απ’ τον θάνατο δεν είναι. Για αυτό…
αν πεθάνω! Θέλω μαζί μου τα ποιήματα.
Ή μάλλον όχι, καλύτερα τις αναμνήσεις…
αν πεθάνω! στα αστέρια θα είμαι όπως όλοι.
Εκεί ψηλά, θα κρύψω Το Ποίημα.

Όποιος πρώτος το δει, στα παιδιά να το διαβάσει…
…διχώς να κλάψει.
Περήφανος και γελαστός να το απαγγείλει.
Το Ποίημα την ακαριαία αλλαγή θα φέρει.

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)