Εντελβάις

Στων Τάρταρων τις ακορφές, στο χιόνι,
βαριά μια μοίρα εμένα μ’ είχε φέρει.
Κει, που ο βοριάς χιονόμπαλες θεριώνει
κι όπου θνητός, αργή θανή υποφέρει!

Κάστρο έκαμα ένα, κρούσταλλο και πάγο,
πιο σμιλευμένο απ’ τη δική σου απάτη…
Κι ήβρα εντελβάις, σε βάζο να φυλάγω,
λευκά εντελβάις που μού ’κλειναν το μάτι!

Στο ηδύ άρωμά τους, η ψυχή μου δέσμια,
μπρούσκο ηδονής στυφό έσταγε στα χείλη.
Το ’πινα εγώ κρασάκι, ωσότου κι έσμι’α,
σ’ Αγάπης όμοιας Σου, μνημειό και στήλη!

Τότες, η μνήμη έρεε ξανά στο σώμα,
γυμνό, φθαρτό, κόμπος κάθε του στάλα.
Χιονάνθρωπος σκεβρός, π' ωστόσο ακόμα
μυστήρια κι άλλα γύρευε, μεγάλα!

Ήμουν καλά... Μα εσύ, ω, μορφή του ειδώλου,
μετανοιωμένη, όλο έλεες να ξυπνήσω.
Είχες ντυθεί τη βοή του κόσμου όλου,
κι όλο το φως… Κι ήρθα σε σένα πίσω!…

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Ιστοσελίδα)