Ανθρώπινο σκέφτηκε

Η κατσαρίδα είχε βγει απλά
για να κάνει την καθημερινή της εξόρμηση
ταγμένη τόσα χρόνια να την υπηρετεί.
Αυτή για την οποία ο γίγαντας εχθρός της
την έστειλε στο χώμα των κατσαρίδων,
ίδιο χώμα για όλους
ακόμη και για τους ανθρώπους.

Βέβαια αυτή δεν ήξερε
αντέχοντας τρεις μήνες χωρίς τροφή
και τρεις βδομάδες χωρίς νερό,
τι νάνος θα γινόταν ο γίγαντας
τρεις μήνες χωρίς τροφή
και τρεις βδομάδες χωρίς νερό.

Και ευτυχώς που δεν επαναστατούν οι κατσαρίδες
– για φαντάσου, σκέφτηκε, με τους ρυθμούς αναπαραγωγής τους,
οι γίγαντες θα γίνονταν φύλλα ξερά
στα χέρια μικρού παιδιού
που παίζει στον κήπο του.

Κι αν χτίζαν πολιτείες και πολιτισμό
ίδιο με το δικό μας
βάζοντας την τέφρα του ιδρώτα τους
λογχοφόρο δηλητήριο στις κεραίες τους

και είχαν το δικό μας μέγεθος

θα ήμασταν εμείς οι κατσαρίδες
όντα βρόμικα κρυμμένα σε σκοτεινές γωνιές
γεμάτες υγρασία
και αυτοί οι γίγαντες.

Είναι ανθρώπινο σκέφτηκε
και πάτησε άλλη μια κατσαρίδα.

Του Βασίλη Μ. Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Αϋπνίες ονείρων" - Εκδόσεις Γαβριηλίδη). V.M.!