Εξκάλιμπερ

Ω! Που εκλάπη και δε βρέθη,
μες στη ζάλη, μες στη μέθη.
Κι ω! Που σε άστρο μετετράπη,
για μιας όμορφης αγάπη.

Ψάξτε, ψάξτε, ψάξτε φίλοι,
πού ’ναι τ’ άσπρο του μαντήλι.
Πού ’ναι, πού ’ναι, σε ποιαν άκρια,
που το γέμισε με δάκρυα.

Στο πηγάδι, στα νερά του,
λαμπυρίζει μέχρι κάτου.
Σαν πετράδι, πρωί και βράδυ,
λαμπυρίζει στο πηγάδι.

Τρέχει η κόρη, τρέχει η κόρη,
να προλάβει στ’ ανηφόρι.
Το παράξενο τ’ αγόρι,
που στην κόμη στέμμα εφόρει.

Της Μαρίνας Κοράλη