Δώσε μου τα φτερά σου...

Πέτα πεταλούδα
στο ρυθμό της μέρας τραγούδα,
τέλειωσε η βροχή.
Στείλε τα φτερά σου,
στην τρεμάμενη ψυχή μου
να βρει απάγκιο στο φτεροκόπημα των ονείρων μου.
Σχόλασε η θλίψη,
την ώρα του χειμώνα πέταξε από πάνω σου,
χαμόγελα σκορπίζουν τα φτερά σου.
Με τις κορδέλες των μαλλιών μου
στα χίλια χρώματα των παιδικών μου λουλουδιών
μεταμορφώνεις τα πρόσωπα, στ' αληθινά τους προσωπεία
τραβώντας τα, απ' τις μάσκες τους.
Λίγο απ' το φτερό σου αρκεί να γίνει η πλάση
πιο όμορφη,
πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή.
Λίγο απ' το φτερό σου αρκεί να γίνει ο κόσμος
πιο χαρούμενος, πιο τυχερός,
πιο ανθρώπινος.
Λίγο απ' τη λάμψη σου αρκεί να γίνεις
πνοή του.
Πέτα ελεύθερη στη γη σου
και πιάσου απ' την αιώρα της ψυχής μου
να φυλάξεις και μένα
λίγο απ' τα φτερά σου στον κόρφο της άνοιξης
το φως, την αγάπη,
Δώσε μου...

Της Χριστίνας Απ. Καραγιάννη

(Από το βιβλίο της, "Τα φτερά της πεταλούδας" - Εκδόσεις 'ξάστερον). V.M.!