Ξέρω

Ξέρω πως πια δεν σ’ έχω
κι ως ένα σύννεφο είμαι που η βροχή
το έσβησε στο χώμα,
μία κορνίζα που ξεχασμένη στη γωνιά
αναρωτιέται για τη φωτογραφία σου
που αναπάντεχα λείπει,
ένα τετράδιο που κρύβει μέσα του μονάχα
μιαν αποξηραμένη μαργαρίτα, στίχους
και λίγα δάκρυα στεγνά.
Ξέρω πως πια δεν σ’ έχω
και σέρνω τα μάτια μου
στους μακρινούς ορίζοντες,
τους σκοτεινούς, τους ασάλευτους,
ψάχνοντας τ’ αδιόρατα ίχνη σου.
Αχ η νύχτα πώς ξημερώνει
δίχως το ρίγος των φιλιών σου!
Ξέρω πως πια δεν σ’ έχω,
στα δάχτυλα καμιά αφή
από φίλντισι κι ιδρώτα,
ούτε ροδόσταμες νοτιές
στις υγρές σου τις λάρνακες.
Ξέρω πως πια δεν σ’ έχω.

Του Αντώνη Σαμιωτάκη (Προφίλ)

(Από το βιβλίο του, "Ηδύ του έρωτος" - Εκδόσεις Δωδώνη). V.M.!