Σάββατο, Ιουνίου 13, 2009

Ποίηση


Τι τάχα να πει, τι αλήθεια να πει, κανείς για την ποίηση,
κι αν έχει κανόνες, κι αν είναι του κόσμου μια μύηση,
που, ως τέτοια, μυεί τους δούλους-πιστούς στην προσποίηση,
τι τάχα να πει, τι αλήθεια να πει, κανείς για την ποίηση;

Ταξίδεμα αν είν’, σε πλάνο του νου κατρακύλισμα,
σε μαύρους βυθούς, αρχέγονης γνώσης εκφύλισμα,
ή πέταγμα αν είν’, ψηλά σ’ ουρανούς δυσθεώρητους,
σ’ αγγέλους κοντά, θεούς – sol invictus – αχώρητους;

Να υπάρχει σοφός, με σοφία να ξηγά την αξία της,
ν’ αποθέτει σοφά, σε τάξη σοφή τα στοιχεία της,
και ποιος ο σοφός, στη δίνη μιας ζήσης ανίατης,
πικρής και μικρής, που τρώγει η φθορά τα βιβλία της;

Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση (Προφίλ)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τουμάση η αλήθεια αναμετριέται με την ποιητική σου σ αυτό το ποίημα. Όποιος και να χάσει στο φινάλε του εμείς καρδίζουμε. Έξοχο και ειλικρινές. Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος.

Ανώνυμος είπε...

"Κερδίζουμε" ήθελα να πω. Καταραμένα λάθη κεκτημένης. Χ.θ.