Ορφέα...

Ήσουν παιδί των μουσών!
Ένα θεόσταλτο αγόρι,
ή κάποιου βασιλιά μιας χώρας,
που λησμονήθηκε στα βάθη των αιώνων.

Ποιος άλλος υμνούσε
την αγάπη, τον έρωτα,
περισσότερο από σένα!

Με τη λύρα και το τραγούδι
εξευμένιζες, μάγευες τα πάντα.

Στο λαμπερό φως της ημέρας,
στο δροσερό αγέρα της νύχτας,
η μουσική σου άγγιζε την αγνότητα
της ψυχής του καθενός.

Ποιος άλλος έφερνε τη χαρά,
την αγάπη, τ’ όνειρο;

Στο πέρασμα του χρόνου,
ποτέ δε λησμονήθηκε τ’ όνομα
«Ορφέας».

Της Ελένης Ν. Δάλλα

(Από το βιβλίο της, "Έναστρη σιωπή" - Εκδόσεις Πάραλος). V.M.!