Κάλαντα

«…τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πιο όμορφοι οι άγνωροι πάντα γιαλοί». (Κ. Χαντζόπουλος)

Άλλη μια νύχτα

να μετεωρίζομαι μόνος σα σκόνη
καβάλα στους στίχους του αέρα

πάνω από χαρτί μουντζουρωμένο.

Λεγόμενα και προλεγόμενα
επαναλαμβανόμενα
– σαν κάλαντα από συνήθεια,
μου λέει.

Και η ειρήνη να τα σβήνει από το μετερίζι της.

Μα εγώ αναστημένος απ’ τον κόλπο του πολέμου
ανασαίνω τον αχό του

τον πυρ και μύρο.

Και τα μάτια μου
σκονίζουν το χαρτί με λέξεις
ακονίζοντάς το
με την ίριδα της σπερματοφορίας τους.

Μια μικρή σχεδία
το δικό μου μετερίζι του πολέμου
για να ειρηνεύσει
η λιμνάζουσα ειρήνη μου.

– σαν κάλαντα
διαθλώμενα
σε πρίσμα
πυρ και μύρου

απαντάω εγώ.

Του Βασίλη Μ. Κομπορόζου

(Από το βιβλίο του, "Από το συναξάρι των ονείρων"). V.M.!