Έλκηθρο ζωής

Αναπηδώντας ξεκίνησα μια μέρα· να σε βρω ήθελα.
Τα μαλλιά μου ακολουθούσαν κάθε άλμα μου.
Τα ορθάνοιχτα μάτια, εμπνευσμένα απ’ τον στόχο,
μυστικά.

Είδαν μνημεία σπουδαία, τον κόσμο γύρισαν
μεταλλικούς πύργους και άλλους, κεκλιμένους
τοπία απείρου κάλλους, προστατευόμενα,
πιάστηκα.

Καθισμένος σε παγκάκι, ψηλά με θέα, χαλαρώνω λίγο
το σώμα δεν αντέχει άλλα χιλιόμετρα πλέον
ο νους εντυπωσιάστηκε, άλλο δεν χωρά, τέλος
κουράστηκα.

Απενεργοποιημένη μου συνείδηση, ξέχνα τη, δεν υπάρχει!
Λαβύρινθοποιμένη μου σκέψη, άστη, εκεί στο άγνωστο.

Περιουσία σου οι εμπειρίες, συντροφιά σου οι αναμνήσεις.
Οι Γάλλοι φίλοι σου, τόσο κοντά φαντάζουν.
Το ίδιο και οι γεύσεις που δοκίμασες, πάντα θα σε συνοδεύουν.

Έλκηθρο της ζωής μου ευκολία, επιτέλους σε έχω,
γλυστράς από κάθε μου πρόβλημα, χρυσάφι αξίζεις
κέρδισα πολύ περισσότερα από ότι συνήθως σ’ ένα ταξίδι κερδίζεις.

Για αυτό δεν πειράζει που δεν σε βρήκα, δεν πειράζει…

Του Δημήτρη Ζήνα (Blog)