Ήταν ωραίο το “σ’ αγαπώ”, που μού ’πες με χείλη σαν αίμα
κι είχες τον τρόπο σου να το λες και το ’ξερα πως ήταν ψέμα.
Τότε ξεκίνησα, τ’ ομολογώ, να φύγω απ’ τη γη που σ’ ανήκει
κι είχα έναν κόσμο για να διαβώ και μπάλωμα στο μανίκι.
Θα με πιστέψεις όταν θα δεις να γίνομαι αστέρι μπροστά σου
και με σμαράγδια στα μάτια θα πεις: “Ω, Θε μου! Τι σού ’κανα! Στάσου”!
Μα μη χτυπήσεις ποτέ, ποτέ, την πόρτα μου και τα κουδούνια,
έχω γίνει μεγάλος πια και δεν πίνω γάλα στην κούνια.
Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου