Τι νυφούλα, τι μες στ’ άσπρα, τι κοκέτα, τι!
Η σελήνη, ρίξε τ’ άστρα και χαιρέτα τη!
Απ’ τις χάντρες των ματιών της, τις πανάκριβες!
Κι απ’ το βάμμα των χειλιών της, νάματά ’κρυβες!
Έρωτες γυμνοί, με χάρη τήνε στόλισαν!
Τ’ ουρανού μαργαριτάρι ξάστραφτε όλη, σαν!
Πήρα τις μεγάλες στράτες, τα σωρό στενά!
Απορούσαν οι διαβάτες κι όλο αρρώσταινα!
Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση
(Αφιερώνω το ποίημα αυτό στον ποιητή Χρήστο Χ. Θεοφιλάτο, αφενός διότι επί σειρά ετών είναι ο καλύτερός μου φίλος. Και αφετέρου, επειδή χάρη σ' αυτόν δεν πέταξα τούτο το έργο στα σκουπίδια - ή μάλλον απ' τα σκουπίδια το "περιμάζεψα", κατά κάποιον τρόπο. Και εξηγώ: Ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος δεν είναι μόνο λογοτέχνης μα και εξαιρετικός μουσικός. Μια μέρα λοιπόν, μελοποίησε τους στίχους μου αυτούς και με πήρε τηλέφωνο να ακούσω το αποτέλεσμα. Εγώ, έπαθα πλάκα! Γιατί το ποίημα τού το είχα δώσει παλιότερα σε χειρόγραφο και, θεωρώντας πως δεν είναι καλό, το είχα πετάξει!... Οπότε, τού είπα: "Χρήστο είναι υπέροχο το τραγούδι που έφτιαξες, αλλά περίμενε μια στιγμή να σημειώσω τους στίχους, γιατί δεν τους έχω"!... Τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Χρήστος μού έσωζε ποίημα. Η δεύτερη φορά ήρθε πολύ αργότερα, με το ποίημά μου "Πάλι εγώ", το οποίο πριν λίγο καιρό ανάρτησα επίσης στο Verse Monkey!). Π.Θ.Τ.
Η σελήνη, ρίξε τ’ άστρα και χαιρέτα τη!
Απ’ τις χάντρες των ματιών της, τις πανάκριβες!
Κι απ’ το βάμμα των χειλιών της, νάματά ’κρυβες!
Έρωτες γυμνοί, με χάρη τήνε στόλισαν!
Τ’ ουρανού μαργαριτάρι ξάστραφτε όλη, σαν!
Πήρα τις μεγάλες στράτες, τα σωρό στενά!
Απορούσαν οι διαβάτες κι όλο αρρώσταινα!
Του Παναγιώτη Θ. Τουμάση
(Αφιερώνω το ποίημα αυτό στον ποιητή Χρήστο Χ. Θεοφιλάτο, αφενός διότι επί σειρά ετών είναι ο καλύτερός μου φίλος. Και αφετέρου, επειδή χάρη σ' αυτόν δεν πέταξα τούτο το έργο στα σκουπίδια - ή μάλλον απ' τα σκουπίδια το "περιμάζεψα", κατά κάποιον τρόπο. Και εξηγώ: Ο Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος δεν είναι μόνο λογοτέχνης μα και εξαιρετικός μουσικός. Μια μέρα λοιπόν, μελοποίησε τους στίχους μου αυτούς και με πήρε τηλέφωνο να ακούσω το αποτέλεσμα. Εγώ, έπαθα πλάκα! Γιατί το ποίημα τού το είχα δώσει παλιότερα σε χειρόγραφο και, θεωρώντας πως δεν είναι καλό, το είχα πετάξει!... Οπότε, τού είπα: "Χρήστο είναι υπέροχο το τραγούδι που έφτιαξες, αλλά περίμενε μια στιγμή να σημειώσω τους στίχους, γιατί δεν τους έχω"!... Τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Χρήστος μού έσωζε ποίημα. Η δεύτερη φορά ήρθε πολύ αργότερα, με το ποίημά μου "Πάλι εγώ", το οποίο πριν λίγο καιρό ανάρτησα επίσης στο Verse Monkey!). Π.Θ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου