Τι να όρισε η μοίρα σου
όταν σε γνώρισα;
Να είμαι μια παρουσία στο πλευρό σου;
Κι εκείνη η έρημος που μ’ ακολουθεί παντού;
Μοιάζει σαν το άγριο άλογο,
που καλπάζει μ’ οργή
μες στην αχλή του Φθινοπώρου
και χάνεται στην ανατριχίλα του δάσους.
Κι εγώ, κλαίγοντας,
χαμένη αναζητώ
διψασμένα μια στάλα βροχής,
ν’ απαλύνει το πρόσωπο,
να ξεδιψάσει τα χείλη μου.
Της Ελένης Ν. Δάλλα
(Από το βιβλίο της, "Έναστρη σιωπή" - Εκδόσεις Πάραλος). V.M.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου