Ποίηση - Από τον Νίκο Μπατσικανή

Ο Φίλος και μεγάλος υποστηρικτής μας, ποιητής-συγγραφέας-μελετητής Νίκος Μπατσικανής, μάς στέλνει τις απόψεις των πιο σημαντικών σύγχρονων ποιητών μας για την Ποίηση:

ΠΟΙΗΣΗ = η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει: να γίνεσαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει (ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = ο μαγικός εκείνος χώρος, στον οποίο αποτυπώνεται η λανθάνουσα έστω, κοινή όμως ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό (ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = Οι λέξεις που φταίνε γιατί ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν (ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ)

ΠΟΙΗΣΗ = σφαγμένη εντός του μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει (ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = μάταια οι ποιητές προσπαθούν να γεμίσουν το κενό με στίχους και τις εικόνες τους. Το κενό επανέρχεται πιο άδειο και ζητάει νέο γέμισμα (ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = ο ποιητής άναψε ένα βράδυ όλα τα φώτα του μυαλού του κι έφτιαξε μιαν έκρηξη, που θα μπορούσε να είναι και δική σου (Δ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = όλοι μας ονειρευόμαστε πολύ κάθε νύχτα, αλλά το πρωί έχουμε ξεχάσει το ενενήντα τοις εκατό απ’ όσα έγιναν. Γι’ αυτό οι ποιητές είναι τόσο σημαντικοί για την κοινωνία. Οι ποιητές θυμούνται τα όνειρά μας για λογαριασμό μας. (TOM ROBBINS)

ΠΟΙΗΣΗ = δυο θαμποί προβολείς μες στην ομίχλη, ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη ΖΩ (ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ)

ΠΟΙΗΣΗ = μια λύτρωση ατομική – αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή (ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ)

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ = ένας δήθεν αδιάφορος που κρύβει τα χέρια του στις τσέπες (ΓΙΩΡΓΟΣ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ)

....
Οι στίχοι
-φτωχά ψίχουλα πάνω στο χαρτί-
μπορούν να θρέψουν τους κουρασμένους
και τους νηστικούς.
Μπορούν να σχίσουν τα βουνά
να περάσουν τη θάλασσα
να κατέβουν απ’ τον ουρανό
σαν υψωμένα ποτήρια, στα τρυφερά μέλη.
….
Πληθαίνουν οι μελαγχολικοί κι ωστόσο
το τραγούδι δεν σταματά ποτέ. (ΤΑΣΟΣ ΚΑΡΤΑΣ)


Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα,
χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε.
Όμως μερικοί κάτι βλέπουν,
το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει.
Χτυπάνε, μα κανείς δεν τους ανοίγει.
Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει.
Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε,
μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει, πια. Δεν άνοιξε ποτέ,
για όσους μπόρεσαν να δουν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. (ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ)


«Εξαίσιος, Ανάλαφρος, ο Ίλιγγος» αυτής της Τέχνης.
«Βαθύ, βαθύ το πέσιμο, βαθύ, βαθύ το ανέβασμα.
Το αέρινο άγαλμα, κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του.
Βαθιά, βαθιά, η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής.
Τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού.
Ωραίος ανάλαφρος ο ίλιγγος τούτος»
-της Ποίησης-:
«ν’ ανακαλύπτεις εκεί στο βάθος του πνιγμού
κοράλλια και μαργαριτάρια
και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων
απρόοπτες συναντήσεις,
και χθεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα,
κάποιο χαμόγελο αθανασίας,
μιαν ευτυχία, μια μέθη,
κι ενθουσιασμό ακόμη».

«Εξαίσιος, Ανάλαφρος, ο Ίλιγγος» αυτής της Τέχνης.

Από τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ.

Νίκος Μπατσικανής (Προφίλ)