Πορεία

Φορώντας την αρματωσιά του Δίκιου
έφτασα μέχρις «εδώ».
Με τα τσαπράζια των Ιδανικών μου πολέμησα.
Ξυπόλητα όνειρα
– μικρά, αθώα παιδιά, μόρτες τ’ «ανέφικτου» –
μ’ άνοιγαν δρόμο.
Λάσκα οι κάβοι των πλάνων μου
σαν φύσηξε του στόχου το αγέρι.
Ποντοπόρα πλοία τα σχέδιά μου
τεντωμένα τόξα
λεύτερα πουλιά
κροκάτα γιασεμιά.
Ο ζευγολάτης τ’ ουρανού
με τη βουκέντρα-ακτίνα του
σαλαγάει κάθε μου βήμα
όμοια κι εγώ να φέξω.
Πέταξα στο φως μ’ ανοιχτά φτερούδια·
να κυνηγήσω τ’ «άπιαστο»
ως τα περβόλια του Ήλιου.
Εκεί
που δάκρυα έχουν μόνο οι κρίνοι
και πεπτωκότες άγγελοι.

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)

(Από το βιβλίο του, "Στο Φως" - Εκδόσεις Χάρη Πάτση). V.M.!