Η μητέρα φύση σιγοτραγουδά,
μες στα πράσινά της, πως μας πρόδωσε.
Μ’ ένα νεύμα της ξεχύνεται ο πυρετός,
ν’ αφανίσει εμάς και τα σημεία μας.
Το παιδί της ζούγκλας που μας εκτιμά,
άνοιξε έναν τάφο στην κρυψώνα του·
δίπλα στο ποτάμι, όπως ήθελα.
Μόνη του αφήνω κληρονομιά,
τα «πειράγματά» της και τα κιάλια μου.
Του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου
2 σχόλια:
Και για να μη νομιζετε οτι "το χασα" απ τις απανωτες δημοσιέυσεις ,δηλώνω οτι γνώριζω οτι το παραπάνω ποίημα είναι μια μαλακία και μισή ,είναι απο τα πεταμένα μου του '97 αλλά όταν ο Π.θ Ζητάει έναν "Κάβαφη" το λεπτό οι αναρτήσεις τέτοιων κατασκευασμάτων είναι αναπόφευκτες. Σας χαιρετώ και σας ασπάζομαι όλους και όλες (και όχι όλες και όλους ΚΩΣΤΆΚΗ!)Υπόσχομαι να μην ομίλω την δημόσια γλώσσα του Verse αν το ποίημα μου δεν είναι της απολύτου εμπιστοσύνης μου και σας ζητώ συγγνώμη. Χρήστος Χ. Θεοφιλάτος.εισηγούμενος την απαρχή της Τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου στην Ποίηση. Υποψηφιος επίσης για ασθενής της 3ης Θεσης.
Εγώ πάντως δεν είμαι σίγουρος αν το συγκεκριμένο ποίημα (το "Θάνατος στον Αμαζόνιο") υστερεί έναντι ορισμένων ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη... Και, με την ευκαιρία, θα αποκαλύψω κάτι που πολύ λίγοι το γνωρίζουν έως τώρα: Πολλά ποιήματα λαβαίνω κάθε μέρα, που είναι απαράδεκτα. Και μήτε τα δημοσιεύω, μήτε ποτέ μαθαίνει κανείς τον ποιητή τους. Ειλικρινά, υπάρχει ένα "φίλτρο" - έστω υποτυπώδες - σχετικά με τα ποιήματα που τελικά περνάνε. Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
Δημοσίευση σχολίου