Δυο ιστορίες - Από τον Νίκο Μπατσικανή

Ο κ. Νίκος Μπατσικανής, ποιητής-συγγραφέας-μελετητής, με την ευκαιρία της λειτουργίας της "Πύλης" μας για ελεύθερη δημοσίευση των έργων σας, ανάρτησε ο ίδιος εκεί δυο μικρές ιστορίες, που αν και δεν είναι του Αισώπου, μας εντυπωσίασαν τόσο πολύ ώστε σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαν να ήταν. Ενός Αισώπου σημερινού, σύγχρονου, ο οποίος "μιλά" στις καρδιές όλων μας. Γιατί αυτός είναι ο συμβολιστής Νίκος Μπατσικανής. V.M.!

ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ

Ένα βράδυ, ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε:

“Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’ που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, ηγενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό”. Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει;”

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά: “Αυτός που ταΐζεις.”...

ΧΡΟΝΟΣ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, όπου ζούσαν όλα τα συναισθήματα: Ευτυχία, Λύπη, Γνώση, Αγάπη και όλα τα υπόλοιπα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι πήγαν στις βάρκες τους κι άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή, μα όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητά βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο, που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό, και τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»«Όχι, δεν μπορώ», απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου, και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που, επίσης, περνούσε από μπροστά της μ’ ένα πανέμορφο σκάφος.«Σε παρακαλώ, βοήθησέ με», είπε η Αγάπη.«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα, και η Αγάπη, στην απελπισία της, αποφάσισε να ζητήσει κι απ’ αυτήν βοήθεια.«Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου».«Ω, Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε, καν, άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Εγώ θα σε πάρω μαζί μου!».
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει τ’ όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:«Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος», της απάντησ’ εκείνη. «Ο Χρόνος;», ρώτησε η Αγάπη. «Και γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία τής απάντησε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη. Η Αγάπη θέλει χρόνο και Υπομονή, που είναι κόρη του χρόνου». «Επιμονή;», ξαναρώτησε η Αγάπη. «Όχι», της είπε η Γνώση. «Δεν άκουσες καλά. Χρόνο και Υπομονή, είπα».

Νίκος Μπατσικανής (Προφίλ)