Θάλασσες

Χάθηκες... Τρέμει να σβήσει,
η αγάπη μας, σε πτυχωμένο
σεντόνι... Στέκομαι,
σε μιαν ακρογιαλιά και βλέπω,
να φεύγουν φουρτουνιασμένες,
οι θάλασσες...

Οι θάλασσες... Των ερώτων...
Τυλίγομαι στα μπράτσα σου...
Να μην ακούω τη φωνή,
της εγκατάλειψης...
Της παραμυθίας... Της παρηγοριάς...
Της παραπλάνησης...

Και με κύματα πάν’,
στους γαλάζιους ουρανούς,
τα ονειρικά σου ομοιώματα...
Ιδού! Απλώνω τα χέρια μου...
Απλώνω τα χέρια μου,
για τελευταία φορά, σε σένα...

Του Στίβεν Αντωνόπουλου