Ήρωες των αιθέρων

Πάλι ο νους φτεροκοπάει στα πέρατα της σκέψης, το όνειρο ασυγκράτητο σπαθίζει τους αιθέρες.
Υφαίνω τα οράματα πλεξούδες με την πίκρα και τις χαρές που μούδωσες, τόσο καιρό σιμά σου.
Μες τ’ ουρανού τα διάσελα, σεργιάνι ο λογισμός μου, κι όσα μου χάρισες εκεί, στο πέταγμα τ’ απείρου.
Αεροπορία-μάνα μου, -ιδανικό, ερωμένη, χύνω τα ξέπλεκα μαλλιά της θύμησης και πάω
σε φίλων πούχασα κοντά τη μνήμη, για ν’ αφήσω της θολωμένης μου ματιάς το σύγνεφο να βρέξει.
Όλοι εκεί. Αρχάγγελοι με σιδερένιες κάσκες, και ατσαλένια στα φτερά δύναμη να πετάξουν,
όπως παλιά, σαν αετοί που διάλεξαν να είναι, ηνίοχοι στα άτια τους, πήγασοι, δον Κιχώτες,
σμήνη αγριοχελίδονα, πουλιά ν’ αποδημούνε.

Άυλοι˙ δίχως του κορμιού τα βάρη και της ζήσης, και μεθυσμένοι απόφαση αθάνατοι να μείνουν,
στο ηρώο της συνείδησης, στο κάλεσμα της Μοίρας, που δολερή, ανελέητη, γι’ αυτούς λεγόταν «πρέπει»,
χρέος και αυστηρή εντολή, την πτώση νάχουν κόστος.
Υμέναιος το βέρτικο. Τα Ηλύσια πεδία, με τ’ ανθισμένα κάνιστρα, πετάγματος λιβάδια.
Για γκέμια επιτάχυνση, σύντροφος το καθήκον, ξεφάντωμα στο άπειρο, με στέφανα τις ζώνες.
Γιοι του Δαιδάλου, Ίκαροι, «τοις ρήμασι εκείνων», να σκέπει τα φτερούγια σας της Παναγιάς η Χάρη,
στεφανωμένοι αμάραντα κι ολάνθιστα κλωνάρια, ως κίονες, που συγκρατούν του ουρανού το θόλο.
Ανατριχίλα του κορμιού, αχ, θρόισμα της μνήμης, ακύμαντο κι ανέφελο ταξίδι δεν υπάρχει!

Του Νίκου Μπατσικανή (Προφίλ)