Χρονοφαντασία

Σταγόνες από νύχτα στο μετωπό σου,
δύο βήματα και πέρασες την πύλη,
σοκάκι αδειανό το μετράς,
κλειστά παντζούρια υγρασία ορατή.

«Γερμανική» ώρα φτάνεις στην νότια γωνία,
γυαλίζουν τα μάτια σου τώρα,
φυσάς πνοή στο μέταλλο,
ουρλιάζοντας καταπίνεις την ψυχή σου.

Σκληροπυρηνικός ήχος το μυαλό σου μεθάει
ταξιδιώτη μου, κάτω από τον ουρανό όλα.
Κάπνα γλυκειά, γυναικεία ανάσα, πάντα τα αναζητούσες,
ανατριχιάζει το κορμί σου, φιλμ ασπρόμαυρο η ζωή σου.

Πέρασε τα δάχτυλα στα μαλλιά σου,
πλάνεψε το βλέμμα σου στον ορίζοντα,
πιές ανέμους και θύελλες,
κάρφωσε στον ήλιο κεραύνους, πάτα βουνά και ερήμους.
Αέναος κοσμοφύλακας, σχίζοντας τους αιώνες σου
μέχρι να ερθεί το τέλος.

Του Μιχαήλ Κοσταντίν Κατερίνα