Κορώνα βορεάλις

Είχε τη μυρωδιά του αδερφού. Τη μυρωδιά του ταύρου.
Τη μυρωδιά των φίλων σου, Θησέα.
Κυλούσε άλικο, έξω απ' τη σπηλιά. Έβαψα το μαλλί.
Έφτιαξα ένα κουβάρι. Ένα κουβάρι κι η ζωή μου.
Σα λαβύρινθος Τυλίχτηκα μαζί του.
Αιωρούμουν. Κρεμασμένη, πάνω απ' το παλάτι.
Οι πλεξούδες μου έλαμπαν. Στο φως και στο σκοτάδι.
Μ' είδες. Δεν ήξερες πώς να με πεις: Πασιφάη, Φαίδρα, Αριάδνη;
Η θάλασσα γίνηκε ένα σημάδι του απείρου.
Σε είδα. Ο πυρσός του έρωτα φλόγισε τα σύννεφα μενεξελιά.
Σε περίμενα. Από τότε που πρόσφερα γυμνό το σώμα μου στη νύχτα.
Σε καμάρωσα· τα ίδια χνάρια πάντα ακολουθείς.
Εγώ, στα νότια. Στα βόρεια η Αντιόπη. Στο μεσοστράτι έπαιξες στα ζάρια την Ελένη.
Ήσουν όμορφος. Ζώνη χρυσή μινώταυρου που τη στολίζαν άστρα.
Πάλλονται οι λέξεις. Εκεί όπου τ’ άφησα να πέσει.
Το κουβάρι. Ανάμεσα στ’ ασπρόμαυρα πλακάκια της αυλής. Μια σκακιέρα.
Κατάλαβες. Οι φλέβες των ποταμών φουσκώσαν.
Έβρεξες τα χείλη με κρασί. Έκανες δεήσεις στην Ανάγκη.
Μου φόρεσες στεφάνι. Στεφάνι από μηλιά, και μπήκες…
Καμιά γυναίκα. Δεν πάτησε ποτέ αυτή την άμμο.
Μόνο οι γλάροι απόκληροι. Βρέχουν με τα φτερά τους.
Εξόριστη. Στην αγκαλιά τ’ ουράνιου εραστή μου.
Σκέφτομαι. Μήπως τυχόν κι είναι συνένοχός σου;
Στεφανωμένη με μυρτιά. Μ’ έλουσε μ’ άγρια μέντα.
Όμως εγώ θα μέθαγα. Ακόμα και στις Μοίρες.
Εάν γυρίσεις μια νυχτιά. Ένα φιλί αν μού δώσεις.
Πριν από βέλη χτυπηθώ. Πριν μια φορά πετρώσω.
Πριν γίνω στεφάνι μοναχό. Πριν γίνω κορώνα.
Κορώνα στο θόλο τ’ ουρανού. Κορώνα βορεάλις.

Της Άρτεμης Βαζιργιαντζίκη