Η μεταμόρφωση

Πλάγιασες στη ρωγμή του χρόνου
μα στο σκοτάδι της δεν έπεσες.
Κι αν στο άγνωστο ταξίδι σου
φοβήθηκες τη δολοπλόκα νύχτα,
τα δυο φτερά σου ρίγησες
κι ήρθε η μέρα.
Ξύπνησες και τρύγησες με τα φτερά σου
στα πατητήρια της άνοιξης,
το αμπέλι του κόσμου.
Κι έβγαλες το γλυκό κρασί σου
της ψυχής μου το κέρασμα
με το κρύσταλλο των φτερών σου,
να την ποτίσεις με αγάπη,
να τη ραντίσεις με το δέος της δημιουργίας,
να τη γλυκάνεις με την ειρήνη των χρωμάτων σου.
Ταξιδιώτης κι εγώ στα φτεροκοπήματά σου
ακολουθώ με μανία τη μεταξένια γραμμή που αφήνεις.
Και ξαφνικά τα φτερά σου ανοίγεις και γίνεσαι αετός
και πια σου είναι άχρηστα.

Μικρή πεταλούδα η ψυχή μου πλαγιάζει στον κόρφο σου
και μαθαίνει να πετά σαν εσένα χωρίς φτερά.

Της Χριστίνας Απ. Καραγιάννη

"Πετά χωρίς φτερά"! Είναι η πεταλούδα άραγε; Είναι ο άνεμος που συνεπήρε την πεταλούδα; Είναι οι ψυχές, που έχουν συστατικό τους τον άνεμο; Ω, ναι! Οι ψυχές είναι! Που μπορεί να σκαλώνουν (κάποτε) στη ρωγμή του χρόνου, μα στο σκοτάδι της, δεν πέφτουν μέσα... Εμπνευσμένο ποίημα από το βιβλίο της Χριστίνας Καραγιάννη, "Τα φτερά της πεταλούδας", των εκδόσεων 'ξάστερον. V.M.!