Μάθημα ζωής

Μ' ένα νεφρό κι ένα πνευμόνι
με μια πένα κι ένα χαρτί,
με μια καρδιά τη γη που ενώνει,
μ' όλο τον κόσμο μες την ψυχή.

Με μια ιστορία που όμοια δεν έχει.
Δικαιωμένος... στη φυλακή.
Σε μια πορεία που λες και τρέχει
αίμα ο στίχος – απαντοχή.

Νους δεν χωράει. Σήμερα πάλι
πού ν' ακουμπήσει, όλος λυγμός.
Πώς να μιλήσεις σ' ένα κεφάλι;
Μάρτυρας άγιος είν' ο αδερφός.

Πικρό το δάκρυ - μνήμης στεφάνι.
Υγρά τα μάτια μα κι η καρδιά.
Το χειροκρότημα μόνο δεν φτάνει.
Όλοι μας τώρα μια αγκαλιά.

Κι αυτός, σαν έφηβος, νιότης λαμπάδα
στέκει κοντά μας και μας μιλά.
Μ' ένα νεφρό κι ένα πνευμόνι
και μ' όσα πέρασε... χαμογελά.

21.1.09

Της Εύας Χαλκιαδάκη