Το χωριό με τη ραγισμένη καμπάνα και το σταματημένο ρολόι

Δείχνει ακόμη 10:05, την ώρα πούφευγα,
νύχτωσε για μένα, ώρα 12:30, έφυγα.
Όλα στο σπίτι μου κοιμούνται
τα χρυσάνθεμα ξεράθηκαν
η κληματαριά όμως υπάρχει δίπλα
και η κερασιά. Ω, τι ευτυχία...
Ακόμη μας περιμένουν...

Ο κόσμος άλλαξε, αψήλωσε
το Ανάστημά του, γίνεται
όλο και πιο σκληρός, αδίσταχτος.
Οι καρδιές γίνονται όλο και πιο σκληρές,
μα μια μέρα πρέπει να στερεωθεί
η δικαιοσύνη, η ποθητή ΕΙΡΗΝΗ,
θεέ μου,
για να ξαναχτυπήσει και σε μας
πάλι η καμπάνα και το ξυπνητήρι
του ρολογιού στα χωριά μας.

Του Ίμβριου (Ποιητή από τη σκλαβωμένη μας Ίμβρο)