Έβδομη μέρα

Αίμα περιστεριού.
Υγρή φωνή, ευχή.
Αγαλματένιος μελανόλευκος.

Σταυρόαριθμέ μου δεν έχω ανάσα.
Παγωμένο είναι μου, κλείνω το τέλος μου.

Εσείς παιδιά τρελά, μεθυσμένα,
αφήστε χώρο στις ψυχές.

Σπασμένα τύμπανα, ποιός δεν με ακούει;
Αλλοίμονο.
Μα τον πλούσιο δρόμο! Έβδομη μέρα ήταν.

Φουρτουνιασμένα κύματα γιατί δεν σας φοβάμαι;
Βιάστηκες να με καλέσεις, μα είδες, ήρθα.

Άγγελοι ψάλλουν ακατανόητα.
Μελώνουν γελαστά πίνοντας σοδεία τ΄ ουρανού.

Πυρκαγιά καίει στις φλέβες μου,
αδερφέ μου δεν κοιμάμαι,
μονάχα άνθη αμυγδαλιάς
βρέχουν το προσωπό μου.

Νιώθω ότι γυρίζω σπίτι μου
την μέρα της γιορτής μου.

Πλήθος χελιδόνια ανεμοπορούν
φέρνοντας τ΄ονειρό μου.

Του Μιχαήλ Κοσταντίν Κατερίνα