Της θάλασσας

Αχ, βρε θάλασσα, θάλασσα τα 'χεις κάνει
και τα κύματα φτάνουν ως το ταβάνι.

Τέτοια κύματα δεν ξανάδα ποτέ μου,
πάνε κι έρχονται με τα βίτσια τ' ανέμου.

Μες στο πέλαγο ταξιδεύει βαπόρι,
βγαίνει στον αφρό και βουτάει με την πλώρη.

Μια και δυο φορές θα φωνάξουμε "νάτο!",
μα την άλληνε θα 'χει μείνει στον πάτο.

Αχ, βρε κύματα, πού 'ν' η αγάπη μου, πού 'ναι,
που στα σπλάχνα σας μαύρα φύκια να μπούνε.

Με πετάξατε 'πά σε τούτη την ξέρα,
ξημερώνομαι και δε γίνεται μέρα.

Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
http://poetry-greek.webs.com